წუთშიც თითქოს მოძრაობა შეაჩერეს წამებმა,
და შენს გამო ჩამოღვრილი ცრემლებით რომ გაწვიმდა,
მონატრება სხვა გრძნობებს რომ ეფარება ზევიდან,
უპასუხო სიყვარულზე შეჩვევაც რომ არმინდა.
მარტოობის რომ დადგება მთვარის შუქზე წუთები,
და კალამიც თავისით რომ იწყებს წერას ლექსების,
გულიც უკვე დაიღალა უშენობის შეჩვევით,
მონატრების ცრემლებით რომ იწყებს ტირილს გრძნობები.
ჩახუტების სურვილით რომ იღვიძებენ ფიქრები,
მთვრალი ნოტის გრძლიობას რომ მიყვებიან სიტყვები.
ღამეებიც იძირება მოგონების სიღრმეში,
სიზმარშიც კი მეშინია შენს სახეზე შეხების.
მერე თავზეც მათენდება, ისევ შენზე ფიქრებიტ,
სიამაყის ცრემლებით რომ სველდებიან ფურცლები.
სავსე მთვარეც რომ იღლება ისევ ჩემიმოსმენით,
ისევ შენს თავს მახსენებენ გარეთ წვიმის წვეთები.
|
