კალმის წვერს სისხლად ჩამოწოლილსა,
ნაკაწრ სიტყვებთან ვნება ჰქონია...
სისხლის გუბეში გრძნობებს დაცლილსა
ამოისუნთქა, შვება ჰგონია...

როგორ მეგონა ეს იყო ბოლო,
ომეგა, ალფადან ამომავალი;
ქვეყნის აღსასრულს ველოდი მხოლოდ,
ლანდს მოხუცისა, მიწად მავალის.

მსხვერპლს, რომ არწივი ჩაასობს კლანჭებს 
და ჭრილობიდან თრიალად მდარე,
ვხედავ მჩქეფარე ყაყაჩოს ყანებს,
არაგვად მავალ სიცოცხლეს, მწარეს !

ვითარც არწივის მაგ ბილწმა კლანჭმა,
უცოდველ სხვეულს დაღი დაასვა,
მსგავსად უნიჭო ჩემმა კალამმა
თეთრი სიწმინდე კვლავაც შებღალა...

გაგრძელება იქნება... იქნებ არც ღირს...